Peta was vandaag jarig. We zongen ‘s ochtends allemaal liedjes, zowel in het Engels als in het Nederlands. In het begin was Vivian nog een beetje bescheiden en verlegen, maar later (en zo bleek later, ook de rest van de week) kon ze prima happy birthday ten gehore brengen (een vereenvoudigde versie, dat dan weer wel).

Vervolgens gingen Dianne en Yvonne samen naar eem outlet store om wederom wat te winkelen. Peta nam Robert op sleeptouw en ging naar een park in de buurt waar haar vriendinnen op dat moment waren. Vivian zag de speeltuin en ging samen met Abbey van de glijbaan en op de schommel. Het bleek echter al snel dat het lastig voor Abbey was om met Vivian te spelen, want ze begreep vaak niet wat Vivian wilde en als ze wat wilde vragen aan Vivian begreep die het niet meer. Toch deed ze enorm haar best om samen met Vivian te spelen.

Niet veel later moesten ze weer naar huis, want Peta zou Dianne en Yvonne weer oppikken en afzetten bij het treinstation, want ze wilden naar de Federation Square, in het centrum van Melbourne. Vervolgens moest Abbey naar school en Vivian en Robert gingen mee. Toen later de school weer uit was gingen Robert en Peta Abbey weer ophalen en nog even thuis spelen in de tuin voordat het bezoek kwam. Abbey ging op haar trampoline springen en Vivian wilde er ook bij. Het eerste dat Vivian deed was even uitleggen wat ze eigenlijk wilde en dat was dat Abbey eraf zou gaan zodat ze zelf kon springen. Dit deed Abbey (nadat Robert het had vertaald) zonder mopperen. Robert zei dat ze niet per se hoefde te doen wat er werd gevraagd waarop ze zeer hoffelijk zei dat als het haar gast (Vivian) gelukkig maakte, ze dat voor haar over had. De schat!

Vivian had goed opgelet wat Abbey droeg naar school, want ze ging vervolgens zelf de schoenen van Abbey aantrekken en deed de rugzak om en kwam vertellen dat ze naar school toe moest. Het was leuk om te zien wat Vivian allemaal kopieerde van Abbey (namelijk alles). Abbey was duidelijk een voorbeeld voor Vivian! Erg leuk om te zien.

Vanaf 17.00 kwamen familie (vader, moeder en zus) en vrienden (Megan en Lincoln met 2 kids) van Peta op bezoek voor haar verjaardag. Danny maakte op de bbq lekkere hamburgers met ei en bacon. Het is al snel duidelijk dat Peta erg handig is met het maken van lekkernijen, want als we toetje gaan eten heeft ze genoeg gemaakt voor een heel weeshuis. Cheesecake, ‘slices’ in verschillende smaken, fudge, brownies, lemon cake en verschillende smaken schepijs (misschien vergeet ik er zo gauw een paar, sorry Peta). Peta belooft alle recepten op te schrijven en dat mee te geven, zodat we thuis kunnen proberen om het ook te maken.

Bovendien heeft Peta speciaal voor haar ‘Dutchies,’ zoals ze ons noemt, kangaroevlees ingekocht. Iets dat toch een beetje als bijzonder te boek staat, ook bij Australiers. We kunnen niet anders zeggen dan dat het lekker is, en echt anders is dan andere soorten vlees die we kennen. Dat kan natuurlijk ook nog komen door de marinade, maar het vlees lijkt wat zoeter van smaak te zijn.

Het barbecuen in Australie gaat toch wat anders dan wij gewend zijn. Zijn wij gewend om een bbq met kooltjes aan te steken en er een liefst lange bbq sessie van te maken, zo zijn de Australische barbecues op gas en in plaats van een gril wordt op een plaat gebakken. Heeft zo z’n voor- en nadelen. Danny bakte dus de burgers, het ei, de bacon en de stukjes kangaroe en klaar was het barbecuen.

Als we na het eten in de huiskamer zitten ontdekt Vivian dat er aan de kinderstoel iets kapot is. De vader van Peta probeert het nederlandse woord “kapot” uit te spreken, maar hij spreekt het uit als “kapoet” (Duits en ook Australisch, zo blijkt later). Vivian corrigeert hem vriendelijk (maar wel duidelijk) door op z’n arm te tikken, serieus te kijken en “nee, nee, kapot!” te zeggen. Als blijkt dat hij zijn uitspraak maar niet kan verbeteren (al dan niet bewust) blijft Vivian hem corrigeren. Het wordt een spelletje tussen die 2 dat de hele avond terug blijft komen.

De ouders van Peta zijn zo vriendelijk om aan te bieden om Yvonne naar het vliegveld te brengen in plaats van dat Robert dat doet. Maar goed ook blijkt later, want er zijn wegopbrekingen zonder een duidelijke omleidingsroute en dat had waarschijnlijk heel veel tijd gekost. Nu is Yvonne netjes op tijd op het vliegveld. Gek hoor, ze heeft 4 weken met ons mee gereisd en nu is ze er niet meer bij bij het vervolg. We zullen haar missen!

Yay, vandaag op naar Peta. We gaan om ongeveer 9:30 op pad en zijn rond 11:30 bij haar om de hoek. Wat een gek idee.

Nog even de camper netjes parkeren, Vivian verschonen en de laatste dingetjes pakken en we gaan naar haar voordeur. Robert herkent het al van Google streetmaps, dus het is al enigzins bekend :). De voordeur staat al open (ze was geinformeerd over onze verwachte aankomsttijd) en zodra we voor de deur staan komt ze om de hoek gesprongen om ons te begroeten. Jeetje, wat leuk, elkaar nu eens voor het eerst in HD te zien, en niet via een computerschermpje!

Direct bij binnenkomst krijgen we een rondleiding door het huis. Vervolgens krijgt Vivian van Abbey een hele zwik cadeautjes. Een boekje over een rups, een rugzak die ze, zo blijkt later, veel om wilt hebben. Een feeenjurkje. Glowsticks, een waterverf kleurboek. Erg lief dat ze dat voor Vivian hebben voorbereid. Voor Robert heeft ze ook iets. Het is eigenlijk een inside joke, maar ze heeft een halve ananas en een tros bananen, beide met een strik erom :).

Dan zijn wij aan de beurt met cadeautjes voor zowel Peta als Abbey. Peta is morgen jarig en we hebben de afgelopen paar weken een aantal cadeautjes met ons meegesjouwd. We vinden het leuk om ze gelijk al te geven in plaats van te wachten tot morgen. Ze krijgt een ‘I love Holland’ tas, theedoek en handdoek met molentjes erop, het boek ‘The Undutchables,’ kruidnootjes, stroopwafels en uiteraard drop van ons gekregen. Voor Abbey hebben we een Jip en Janneke-boek in het Engels. Alles viel helemaal in de smaak, op de zoute (salmiak) drop na. We hadden ook zoete drop gegeven gelukkig, want anders was het imago van de Nederlandse drop helemaal verpest geweest. Bij het proeven van de zoute drop verschijnt er een vieze blik op haar gezicht en spuugt ze de drop gelijk weer uit. Peta vindt het later wel erg leuk om familieleden en vrienden dezelfde dropjes te laten proeven. De reacties varieren van “Ik zou er niet zelf voor gekozen hebben” tot het uitspugen van een dropje in de gootsteen. Niemand vindt de salmiakdropballen lekker (we snappen er niets van), maar de schoolkrijtjes vallen, samen met de andere zoete dropjes, bij de meeste mensen wel in de smaak.

Peta heeft inkopen gedaan voor een heerlijke lunch (rolls met geroosterde kip, paprika, sla, tomaat) waar we allemaal enorm van genieten. Wat is het eigenlijk vreemd om aan tafel te zitten met iemand die je alleen maar via internet kent. Het huis had Robert al via Skype en videootjes gezien, maar om er nu dan ook echt te zijn is wel even gek. We voelen ons gelukkig erg welkom. Peta doet net alsof ze het erg leuk vindt om ons te zien 🙂 en het gesprek valt niet stil (later blijkt dat een gesprek nooit stil valt met Peta er bij 🙂 ). Ook Vivian vermaakt zich erg met al het speelgoed dat er ligt. Na 4 weken spelen met 1 bal, de dokterskoffer en 5 speelgoeddieren vindt ze het fantastisch om zich te verkleden, te verven, te puzzelen, te rijden met een speelgoedbuggy, te knutselen, trampoline te springen, tja wat deed ze eigenlijk niet in het eerste uur dat we er waren :-).

Na de lunch gaan Dianne en Yvonne samen met de bus naar het stadscentrum van Melbourne. Morgen is het Yvonnes laatste dag in Australie en ze moet natuurlijk het centrum nog even zien en nog even wat souvenirs shoppen. Eens even kijken dus of er leuk gewinkeld kan worden. Ondertussen blijft Robert bij Peta om te kletsen en bij de kinderen te blijven, die moeten slapen. Vivian mag in Abbey d’r bed slapen en met de verduisterende gordijnen slaapt Vivian erg goed.

Yvonne en Dianne merken dat het centrum van Melbourne best groot is. Aangezien de busrit heen ongeveer 30 minuten heeft geduurd en ze rond 17.30 weer terug willen zijn bij Peta, blijft er zo’n 1 1/2 uur over. Dat blijkt genoeg voor 1 blok winkels bekijken en 1 smoothie drinken. Ze krijgen het voor elkaar om nog meer spullen te kopen met kangaroes en koala’s er op. Bij terugkomst moet Peta hier wel om lachen. Zij zou nooit dit soort dingen kopen. Maar dit geldt ook voor ons als het gaat om bv. Delfts Blauw en daar wil Peta nou juist weer iets van kopen, moch ze ooit naar Nederland komen.

Als we ‘s avonds gegeten hebben (lamb roast met pompoen, erg lekker) gaan we gezellig op de bank zitten en wordt er vooral gekletst over wat wij opmerkelijk vinden aan Australie.
Peta heeft ons gevraagd een lijstje bij te houden en dat hebben we gedaan. Hieronder een aantal zaken:
– Highways die dwars door dorpen en steden gaan. Fietsers en voetgangers die ook buiten de bebouwde kom op de highway mogen. Brievenbussen langs de snelweg.
– Bij wegwerkzaamheden staan er mannetjes met stopborden in plaats van een stoplicht. Als je dan bedenkt dat het echt niet druk is op de meeste snelwegen, dan lijkt het ons niet de leukste baan in de wereld.
– Op veel producten staat aangegeven dat iets 100% australian is. Men vindt het erg belangrijk om eigen producten te kopen en volgens Peta zijn Australiers over het algemeen ook bereid om daar meer voor te betalen.
– Rotary en Lions zijn groot hier. Peta vertelt later dat dat met name op het platteland is.
– Er zijn heel veel public toilets en die toiletten zien er ook nog eens netjes uit.
– De winkelwagentjes hebben een veiligheidsgordel voor de kinderzitjes.
– Het is hier verplicht om met een helm op te fietsen.
– Op veel campings zjin de douches op smurfenhoogte gemonteerd wat van haren wassen een acrobatische toer maakt.
– Er zijn veel Australiers die nederlands spreken of die nederlandse roots hebben. We moeten dus opletten met wat we zeggen over andere mensen 🙂
– Er zijn heel veel speeltuinen in Australie. Elke stad heeft wel een park met een speeltuin, en vaak zijn er ook een bbq en picknicktafels. Ook een klein kraantje om even wat water te drinken vind je op veel plekken. Alles ziet er altijd erg netjes uit.
– De australische manier van bbq-en is anders dan die in NL. Ze bakken al het vlees tegelijk op een met gas of elektriciteit verwarmde plaat, leggen het gebakken vlees op een schaal en dan kan iedereen eten. Bij de openbare bbq’s moet je dan ook de plaat nog schoonmaken voordat je gaat eten, en dat doet iedereen dan ook netjes. We geloven niet dat het in Nederland zou werken.
– Er is heel weinig straatvuil.
– Men is erg bezig met het waterverbruik. In alle toiletgebouwen op campings vind je stickers met bv “a 4-minute shower also cleans your conscience”. Ook hebben alle wc’s een 1/2 flush knop.
– Er zijn weinig wifi-punten.
– Alle supermarkten zijn op zondag open
– We zijn een keer langs de snelweg een bord tegengekomen met de melding dat de eerstvolgende McDonald’s 50 kilometer verderop was. De afstanden zijn hier erg groot.
– In Sydney werd er ergens een “historische” opgraving gedaan. Het ging om iets uit 1960. 

Vandaag vertrekken we alvast een stukje richting Melbourne, zodat we morgen niet al te laat aankomen bij Peta. Yvonne en Dianne zouden wel willen paardrijden in Bunyip State Park, dus die kant gaan we op.

Maar eerst gaan we nog langs bij Squeaky Beach. Het zand op dat strand is heel bijzonder. Als je er over heen loopt, dan piept het zand. Het is opgebouwd uit quartz kristallen, waardoor dit effect wordt bereikt. Aan de waterkant kijken we even naar de grote golven en laten de golven over onze voeten stromen. Niet veel later willen we weer op pad gaan, om niet te laat op plaats van bestemming te komen.

Weg van Squeaky beach treffen we nog een paar emoes aan, dus die moeten ook nog even op de foto.

Onderweg plegen we een telefoontje naar de organisatie van het paardrijden, waar we horen dat ze geen plaatsen meer hebben voor de tocht van vandaag. Dan toch maar een plan B opzetten, we gaan weer de kust opzoeken. We komen rond lunchtijd in Inverloch aan waar we in de winkel wat te eten halen. Voor het eerst een stukje pie halen, dat hoort toch wel een beetje bij en vakantie in Australie. We eten de lunch in de camper voordat we op zoek gaan naar het strand.

Bij het strand is een speeltuin, en daar heeft Vivian wel zin in. We gaan vlakbij parkeren op een parkeerplaats waar we weer, zoals inmiddels gebruikelijk, twee parkeerplaatsen innemen.

Als we bijna weg willen gaan blijkt dat er op alle 4 de parkeerplaatsen naast de camper allemaal auto’s zijn komen te staan, waardoor we eigenlijk wel een beetje ingebouwd zijn. Dat wordt lastig uitparkeren, want voor en achter de camper is ook niet veel ruimte. Gelukkig komt 1 van de buren niet veel later terug om met de auto weg te gaan, dus wij stappen snel in om van de gelegenheid gebruik te maken ook te vertrekken. Soms is het best ingewikkeld met zo’n camper. We besluiten een stukje verderop bij het strand te parkeren, zodat we even kunnen zwemmen met Vivian in de zee. Het is eb en het water trekt zich nog terug. Het stukje zee tot de zandbank heeft water dat tot halverwege je onderbenen komt en lekker opgewarmd is. Jammer genoeg verdwijnt dit water snel. Zoals het echte Nederlanders betaamt, proberen we een stukje in te dammen zodat het niet verder wegloopt. Dat lukt enigszins, maar het heeft niet echt zoden aan de dijk gezet, want het water komt nog maar tot onze enkels. Dan maar lekker rennen door het water, want dat is ook leuk. Zwemmen in het hele koude water is echt geen optie wat ons betreft.

Na het zwemmen gaan we weer op pad. Ongeveer 40 minuten verder willen we stoppen voor vandaag en we komen uit op een camping, NET op Phillip Island. Dat zal Peta niet zo leuk vinden, omdat zij ons juist het eiland wil laten zien. Gelukkig is het om te overnachten, niet om het eiland te ontdekken, dus hopelijk wordt het ons vergeven. Als we richting onze staanplaats rijden, zien we dat het Nederlandse gezin van gisteren ook op deze camping terecht is gekomen. Dat is toevallig. Zij gaan vanvond naar de Penguin Parade, waar wij komende zondag met Peta en haar gezin heen zullen gaan. We hebben er zelf veel zin in en zijn benieuwd wat ze er van zullen vinden.

Op de camping is er, jawel je raadt het al, een springkussen en Vivian wil hier dan ook weer graag op springen. Ook wil ze nog even naar de speeltuin om te klimmen en van de glijbaan te gaan, vlak voordat het weer etenstijd is.
Ook op deze camping is wifi beschikbaar, maar helaas, wederom betaald, dus toch maar weer geen gebruik van maken, we hebben uiteindelijk nog de sim kaart. Gratis wifi is blijkbaar nog niet echt tot Australie doorgedrongen.

Na het avondeten gaat Vivian nog in het opblaasbadje dat we mee hebben genomen. Daar geniet ze zichtbaar van.

Morgen op naar Peta…

Vanochtend hebben we het lekker rustig aan gedaan. Aangezien we gisteren niet betaald hadden bij aankomst (de receptie was al gesloten) kregen we rond 8:00 iemand langs die ons wilde herinneren aan het feit dat we nog moesten betalen. Met dit betalen hebben we ook maar gelijk een tweede nacht geboekt. Rond 10:00 rijden we naar het beginpunt van een mooie wandeling, de Lilly Pilly Gully nature track. Een wandeling van ongeveer 2.5 uur. Na een half uur lopen gaan we wat koekjes eten op een rots en genieten we van het geweldige uitzicht.

Vivian vindt het vooral leuk om op de rotsen te klimmen en miertjes te zoeken. Ze vindt ook weer een “reisstok” die ze een groot gedeelte van de wandeling meeneemt. We zien een aantal bomen waarbij rood sap uit de bast komt. Vivian denkt dat het bloed is, en wil dat we er een pleister op plakken.

Een stuk verderop lopen we langs een soort landslide. Een bord vertelt ons dat een recente overstroming en storm hier voor heeft gezorgd. Het is een ravage, dat moet een grote storm zijn geweest. Na nog een uur wandelen komen we bij een plekje met een tafeltje waar we lekker gaan lunchen.

Teruggekomen bij de auto gaan we weer richting de camping. Vivian is moe en moet gaan slapen. Hoewel onze nieuwe staanplaats vrij had moeten zijn, staan er nog steeds mensen op. Bij navraag bij deze mensen waren ze inderdaad al van plan om in te pakken, maar dachten dat ze er de hele dag de tijd voor hadden. Dus moeten we maar even een paar plaatsen verder gaan staan. Dat is wel weer makkelijk van een camper, die verplaats je makkelijk. Een tent 2x opzetten doe je niet zo snel.

Yvonne blijft bij de camper om wat te lezen en uit te rusten. Robert en Dianne kijken even wat de General Store verkoopt en wandelen vervolgens naar Norman Beach. Hoewel het op de kaart heel dicht bij de camping leek te liggen, zien we op de borden dat het 1.5 km en 45 minuten lopen is. Gelukkig valt dat wel mee maar het duurt een half uur tot 3 kwartier om heen en weer te lopen. Hopelijk wordt Yvonne niet ongerust dat we wat langer wegblijven dan het uurtje dat weg zouden zijn. We zien op de terugweg veel konijntjes. Het gebied waar we doorheen lopen is dan ook duingebied, dus dat is niet heel verwonderlijk. Het gebied op de heenweg is wel bijzonder voor ons. De bomen die langs het pad staan en over hat pad heenhangen zijn bijna helemaal kaal en erg kronkelig (is dat een nederlands woord?  Na zoveel engels praten, weten we het soms niet meer 🙂 )


Als we terugkomen van de wandeling slaapt Vivian nog steeds. We pakken er wat chipjes bij, schrijven nog even verhaaltjes voor de blog en genieten van het zonnetje. Het valt ons op hoeveel meeuwen er rond onze camper zitten. Het is lente, dus ‘love is in the air’ en ook deze vogels ontkomen er niet aan. Dus een hoop herrie is het gevolg. Dit tot frustratie van Yvonne, die kansloze pogingen waagt ze weg te sturen of ze een ander oord voor te stellen :-).

Schuin tegenover onze camper staat een andere camper. Hier zit een gezin in en dit blijken ook Nederlanders te zijn. Ze hebben net zo’n grote camper als wij hebben, maar zij zijn dan ook met z’n vijven. Julie, Rein en Hidde zijn 7, 5 en 2 jaar oud. Leuk om weer zo’n verhaal te horen hoe een gezin er voor zorgt om een lange tijd op vakantie te gaan. Ook hebben zij een blog gestart (http://wijvijfopreis.blogspot.com), het is leuk om er eens doorheen te bladeren.

Terwijl we ervaringen en reisplannen aan het uitwisselen zijn worden we er door Geert (de vader) op gewezen dat de meeuwen onze chipjes hebben gevonden. De tafel staat vol met meeuwen die het er van nemen. Gelukkig waren er niet al te veel chipjes meer over, maarja, er staat in de reglementen dat je de wilde dieren niet mag voeren en dat ze dood kunnen gaan aan verwerkt voedsel, dus jagen we ze weg. Vivian schrikt een beetje van de meeuwen en is bang dat ze ook haar rozijntjes gaan stelen, maar die staan gelukkig veilig in haar speeltentje
De kinderen spelen gezellig met elkaar.

‘s Avonds wagen we ons er aan om weer pannenkoeken te bakken, maar de pan blijkt niet echt bereid te zijn mooie pannenkoeken af te leveren. De een na de ander is een hoopje deeg die je moet platdrukken om er wat zoets op te doen. We laten de mogelijke kaaspannenkoeken maar achterwege, dat zal niet veel beter worden :).

Na het eten kan Vivian nog even buiten spelen voor het bedtijd is. Maar nog voordat Vivian in bed ligt staat Julie voor de deur om ons te attenderen dat er een Wombat rondloopt. Dus wij snel de camper uit met de camera’s om dit vast te leggen. Even later vinden we zelfs nog een brushtail possum die we ook nog hebben kunnen vastleggen.

Vanochtend zijn we weer bijtijds opgestaan om te vertrekken. Eerst naar Raymond Island, het eiland dat bekend staat om de koala’s die er in de jaren 50 voor het behoud van de soort uitgezet zijn. Het wordt dus een ochtendje van koala’s spotten. Eerst met de camper naar de ferry. De camper parkeren we op een nabij gelegen parkeerplaats om te voet op de ferry te gaan. Voor voetgangers is het namelijk gratis en het eiland is bovendien niet zo groot om het met de auto te hoeven doen. Vivian is er al klaar voor . . .

Na een boottochtje van nog geen 5 minuten lopen we het eiland op en worden we al snel aangesproken door iemand die meldt dat we de eerste koala al zijn gepasseerd. Wij dus even een paar meter terug om dit te zien en jawel hoor, in de boom naast de ferry zit er al 1. Een kort gesprekje over koala’s volgde waarin hij ons uitlegde dat je aan keutels op de grond kunt zien dat er vermoedelijk een koala in de boom zal zitten. Verder dat koala’s ongeveer 20 uur per dag slapen en niet zo snel weg gaan.

We nemen nog een foto van de plattegrond die we even verderop zagen en we kunnen gaan wandelen.

Vivian is inmiddels enorm getraind op het identificeren van speeltuinen en laat er naast de plattegrond nou ook een speeltuin zijn.. We moesten Vivian wel even overtuigen dat we eerst naar koala’s zouden kijken alvorens we naar de speeltuin zouden gaan. Een paar straten verder vonden we het wel komisch worden, het idee dat de bewoners daar de hele dag bezoekers langs zien komen met het hoofd in de nek, bomen afspeurend naar koala’s. Het duurde echter niet lang voordat we de eerste koala zelf lokaliseerden. De gebruikelijke serie foto’s wordt gemaakt en we spotten al snel nummer 2, 3 en 4. In totaal hebben we toch wel ruim 10 koala’s weten te vinden, erg leuk en wat zijn die dieren schattig om te zien. Ze lijken vooral geintrigeerd door de stem van Vivian, want bijna alle kijken op met geinteresseerd gezichtje als Vivian haar mond open doet.

Hieronder een foto van de meest opmerkelijke koala’s die we hebben gespot.

Terug met de ferry op het vaste land gaan we even koffie drinken bij een koffiehuisje waar op de gevel ‘espresso taste of Europe’ staat. Dat moet dus wel goed zijn. Het Europese lijkt volgens ons te zitten in de koekjes die je bij je koffie krijgt, want dat hebben we hier verder nog niet gezien. De koffie smaakt prima.

Rond het middaguur vertrekken we om ruim vier uur te rijden naar Wilsons Promontory. Dit is een nationaal park waar het meest zuidelijke puntje van de staat Victoria in ligt. Het schijnt er prachtig te zijn met veel mooie wandelpaden. Het wordt weer een lange rit voor Vivian, maar alles verloopt voorspoedig. In Foster nog even een pittstop voor laatste inkopen, tanken en natuurlijk even spelen in een speeltuin en dan verder om de resterende 60 kilometer te rijden.

Bij de ingang van het park worden we gewaarschuwd voorzichtig te rijden in verband met mogelijk wild op en langs de wegen. Al snel merken we dat die waarschuwingen niet voor niets zijn; 2 dode wombats, een dode kangaroe en een dood hert hebben we kunnen identificeren. Verder hebben we ook een levende wombat gespot, dus omkeren met de camper (op een verantwoorde plaats) en terug naar de wombat. Dianne heeft nog net een foto kunnen maken voordat hij er vandoor ging. Een foto van de achterkant van een wombat is niet zo interessant, dus hier een foto van een wombat die we eerder hebben gezien in de dierentuin van Kuranda.

Robert ziet later nog 2 emoe’s, en er springt een wallaby terug de bosjes in als we passeren. Qua wildlife spotten zitten we hier wel goed. Ook de omgeving is erg mooi, we kijken er nu al naar uit om hier te wandelen.

Op de camping zijn er geen powered sites meer beschikbaar, maar nog wel meer dan genoeg unpowered sites. We zoeken een plekje en besluiten binnen te eten, want het is hier erg koud (zo’n 15 graden, je kan wel merken dat we op onze reis niet dichter bij Antarctica komen dan hier 🙂 ) en het miezert heel even. Gelukkig hebben we veel winterkleding mee, NOT…. brrr :-s. Van een ander Nederlands stel horen we dat ze al (veel) vaker in deze omgeving zijn geweest maar het nog nooit zo koud hebben gehad.

‘s Avonds nog even naar het thuisfront bellen, want d’r is d’r een jarig 🙂 Als we na het tandenpoetsen teruglopen naar de camper, zien we een wombat die rustig van het gras aan het eten is. Woehoe, nog meer wildlife.

Morgen maar eens kijken of het iets beter weer is. De voorspellingen zijn niet heel goed, maar er zou in ieder geval geen nattigheid uit de lucht moeten vallen.

Vanochtend staat een lange rit voor de boeg, naar Paynesville (voor Raymond Island), dus we vertrekken lekker bijtijds, om 8:10 zitten we al op de weg. De rit duurt 4 uur, en we hopen er vroeg in de middag te zijn, zodat we nog wat aan de middag hebben.

In Lakes Entrance (60 km voor bestemming) houden we pauze bij een McDonalds om daar koffie en een gebakje te nuttigen. Vivian heeft de gelegenheid om even te spelen op de speeltoestellen. Ze begon te mopperen over billen au, dus het is een goed moment hiervoor. Ze heeft het met 3 uur aan een stuk behoorlijk goed volgehouden trouwens. We zijn vanochtend de grens tussen New South Wales en Victoria gepasseerd, de derde en laatste staat op ons lijstje 🙂 .

Na ongeveer een uurtje rijden we weer verder en komen rond 13:30 aan bij de camping in Paynesville. Een erg lieve dame helpt ons met het vinden van een plaats. Ze vertelt dat ze eigenlijk maar de schoonmaakster is en het inboeken zelf is dan ook wat lastiger, maar we mogen al rondkijken op het terrein welke plek we willen. Ze geeft een kaart mee waarbij ze zegt dat ze niet zo goed is met kaarten en niet helemaal ziet waar op het terrein we nu zijn en waar de staanplaatsen dan ook zijn. Op zich is dat wel logisch, ze hield namelijk de plattegrond van het plaatsje voor zich, en niet die van het campingterrein.

We vinden een geschikte plaats pal naast de speeltuin met een springkussen erbij. Helemaal geweldig, want zodra Vivian de eerste blik van de speeltuin oppikt roept ze vol enthousiasme “SPEEEEEEEELTUIIIIIIIIINNNNN”. Helemaal goed dus.


Dianne en Yvonne gaan even samen winkelen in het levendige (ahum) dorpscentrum. Ze vragen naar de veerpont naar Raymond Island en naar de mogelijkheid om met een andere ferry naar Lakes National Park te gaan (het is niet mogelijk en dus gaan we niet naar het Lakes National Park, want met de camper omrijden kost een uur of 4, terwijl het slechts 5 kilometer is met de ferry). In de supermarkt vinden ze poeder om Chai Latte te maken. Dianne neemt dit iedere keer als we ergens wat gaan drinken, en aangezien het haar goed bevalt, wil ze kijken of de supermarktversie net zo lekker is. Wat ons opvalt in de supermarkten van Australie is dat ze op ontzettend veel artikelen, zeer groot, afdrukken dat het om een 100% Australisch product gaat.


Yvonne doet haar ansichtkaarten op de post (die van Robert en Dianne zijn wel gekocht, maar moeten nog geschreven worden, dus dat duurt nog wel even voordat iemand een kaart op de mat kan verwachten).

‘s Avonds gaan we lekker tortilla’s eten. Moet wel snel, want we hebben Njore ingeseind dat we om 19.30 wel graag zouden willen skypen. Nogmaals de bevestiging dat we goed hebben gedaan aan de aanschaf van een simkaartje, want met wifi zou het niet zomaar gelukt zijn en bovendien kan dit nu bij de camper ook nog.

Vivian vindt het erg leuk om weer met oma te kunnen spreken, maar ze is wel wat snel afgeleid. Het liedje “Olifantje in het bos” komt natuurlijk wel langs (hadden wel al gezegd dat we dat elke dag wel 100 keer langs horen komen?). Het liedje eindigt met dezelfde zin als het begint en dat is voor Vivian reden om gewoon verder te zingen, Njore had dat niet door en wilde al klappen, maar dat was duidelijk nog niet de bedoeling 🙂 Het is leuk om even wat te vernemen over het leven aan de andere kant van de wereld. Alles gaat goed, dus dat is fijn.

Vanochtend besloten een nachtje bij te boeken. Het is een leuke camping en een dagje zonder reizen is ook wel prettig. Bovendien kunnen we dan nog wat van de omgeving zien.

Om kwart over negen gaan we naar het ‘killer whale museum’. Hoofdzakelijk ter nagedachtenis aan ‘Old Tom,’ 1 van de orka’s die de mensen destijds (jaren 20 vorige eeuw) hielp bij de walvisvangst. Een unieke samenwerking tussen mens en orka. Een groep orka’s zorgde er voor dat een balijnwalvis de baai in werd gejaagd en Old Tom waarschuwde de mensen dan door op het water te slaan met zijn staart. De walvisjagers sprongen dan in hun boot om de balijnwalvis te doden. De orka’s kregen de tong en de lippen te eten als beloning en vertrokken dan weer richting open zee. Een bijzonder verhaal. Old Tom staat als skelet nog opgesteld, er zijn verhalen over de verschillende walvissoorten en er zijn vissersbootjes nagemaakt en tentoongesteld.

Leuk aanvullend detail aan dit museum is, aangezien het aan de baai is gevestigd, dat als er een walvis in de baai gezien wordt, de sirene dan afgaat zodat bezoekers hierop worden geattendeerd.

Na anderhalf uur in het museum rondgewandeld te hebben wandelen we even door de winkelstraat, doen wat boodshappen en gaan vervolgens met de camper ‘Snug Cove Haven’ in. Een kleine haven die van nature zo diep is dat het gebruikt wordt door grote cruiseschepen om hier aan te meren. In de haven lunchen we bij een barretje.

Terug op de camping is het alweer tijd voor Vivian om te gaan slapen en Robert blijft bij de camper. Dianne en Yvonne gaan naar het zwembad om van de zon te genieten. De wind is wel stevig, maar de zon is behoorlijk sterk waardoor het goed toeven is. De wind blijkt zo sterk te zijn dat de stoelen en spullen op de tafel worden weggeblazen. Het zwembadwater is behoorlijk fris. Het is lastig om door te komen, maar eenmaal gewend aan de kou is het lekker om even rond te zwemmen en af te koelen.

Als Vivian wakker is gaan we ons omkleden om naar de zee te gaan. Dat is maar 150 meter lopen, lekker in de buurt dus. De zee heeft behoorlijke golfslag en kent een behoorlijke stroming. Daar komen we achter als we met de voeten in de aanspelende golven staan. Vivian vindt het geweldig, maar ook wel weer een beetje spannend.

Niet veel later heeft Vivian het al wel weer een beetje gezien en als we weer op het zand staan waait er ook nog een vlaag zand langs ons heen, wat zeer doet bij Vivian aan d’r beentjes. We wikkelen haar snel in een handdoek, gaan afspoelen bij de douches en gaan dan weer naar het zwembad. Daar vermaakt Vivian zich ook geweldig, als wil ze ook niet helemaal doorkomen in het water, daar is het toch nog net te koud voor.

Vandaag was een heerlijke rustige dag en ‘s avonds gaan we lekker hamburgers eten.

Vanochtend zijn we om 08.15 wakker gemaakt door de campingopzichter. Gisteren hebben we hem niet gezien, dus hij zal z’n ronde wel vroeg hebben gepland om niemand te missen. We hebben verhalen gehoord van mensen die na sluiting van de receptie aankomen en voor opening weer vertrokken zijn, Kijk, zo kan het ook, maar wij betalen netjes :).

Het is tijd voor ons om in te pakken en te gaan, dus het is helemaal niet erg om op te staan. Rond 10:00 zijn we op weg. Eerste doel vandaag is Mogo, een dorpje niet ver van Pebbly Beach, waar volgens de Lonely Planet een aantal huisjes uit de 19e eeuw zijn nagebouwd. Aangezien onze vakantie tot nu toe nog niet overloopt van culturele bezienswaardigheden, willen we hier een stop maken om meer te weten te komen over hoe het leven hier vroeger (eind 19e eeuw) was. Voor we het weten rijden we Mogo in en bijna weer uit. We hebben wel een aantal oudere houten huisjes gezien langs de snelweg, bedoelde de Lonely Planet dit, of missen we iets? We parkeren voor de Mogo Trading Post. In alle huisjes die we zien, blijken winkeltjes te zitten. We struinen wat rond en genieten van een heerlijke koffie en Chai Latte, maar veel meer van de geschiedenis van dit stadje zijn we uiteindelijk niet te weten gekomen.

Onze 2e stop van vandaag maken we om 12.15 bij Bingie Bingie Point, een plek aan de kust met een mooie rotsformatie en weer een prachtig strand. Een leuke gelegenheid om de benen te strekken, dus wandelen we een stukje, er is niemand anders te zien; leuk hoor, zo’n mooie plek helemaal voor jezelf.

Niet veel later arriveren er echter een aantal busjes en auto’s en zijn we ineens NIET meer alleen…

Wat blijkt, dit is een groep Geologiestudenten uit Brisbane die onderzoek naar de rotsformaties willen doen. Tja, dat moet ook gebeuren, maar daar gaat je gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn.

Het is nog even puzzelen waar we willen overnachten. Merimbula, Pambula, Narooma of Eden. Er is niet heel veel verschil tussen de plaatsjes en dus kiezen we voor Eden wat het verst rijden is. Dit scheelt weer wat kilometers op een volgende lange reisdag. Als we daar echter rond 17.30 aan willen komen, dan moeten we wel op pad en dus pakken we na de late lunch onze spullen snel in en vervolgen onze weg. Dianne rijdt de rest van de route, maar Robert moet nog wel eerst even de camper uitsteken 🙂 Achteruit rijden met zo’n bakbeest blijft lastig…

We zijn inderdaad rond 17.30 in Eden, dus dat is fijn. We hebben gekozen voor een Big4 camping. Dat zouden luxere campings moeten zijn, met wat meer voorzieningen. Er blijkt inderdaad een mooi zwembad te zijn en een leuke speeltuin voor Vivian met een groot springkussen. Hier is Vivian helemaal gek van, dus daar moet ze direct op.

Er staat hier nogal veel wind, waardoor het niet al te warm is. Snel een vest met lange mouwen aan en maar hopen dat het morgen mooi weer is.

Vanochtend is Robert er bijtijds uitgegaan om te zien of er kangaroes op het strand zijn. Helaas zijn ze alle, behalve een moeder met kind, al de bossen in gegaan. Robert heeft van de moeder met kind wel leuke video en foto’s van kunnen maken. De foto’s van zijn camera kunnen we echter niet van de CF-geheugenkaart halen, dus daar zullen jullie nog even op moeten wachten. Even later gaat Robert nogmaals erop uit en ontdekt dat er wel 20 kangaroes op het strand zitten. Dat is wel bijzonder voor ons, dus Robert schiet er veel foto’s van.

We ontdekken dat we ons niet helemaal goed op het echte kamperen hebben voorbereid. We staan nu op een camping zonder stromend (leiding)water, maar er zit opgevangen regenwater in een grote watertank. Je ziet dat het water niet helemaal (helemaal niet) de vertrouwde kleur heeft (waarschijnlijk door een verroeste binnenkant), goed genoeg om te douchen of handen te wassen, maar zeker niet drinkbaar.  Bovendien zijn er geen warme douches. Er is slechts een koude beschikbaar. Nu kunnen we de douche in de camper gebruiken, maar deze watertank hebben we dus niet helemaal volgegooid. Ook heeft deze camping geen ‘powered campsites,’ ofwel, we moeten het zonder airco / laders / magnetron doen. Dit wisten we vantevoren, maar toch hebben we er niet aan gedacht om de accu van de fotocamera of Ipad op te laden. Haha, kampeerders van niks zijn we toch 🙂

We doen deze dag niet heel veel, maar genieten vooral van de prachtige omgeving, het lekkere weer en de rust. We spotten veel dieren: kangaroes, leguanen en veel vogels met de meest prachtige kleuren. Heerlijk zo’n dagje relaxen. Yvonne moet nog steeds de voorbereiding doen voor de cursus die ze na de vakantie gaat geven en pakt haar boeken erbij. Ach, werken op zo’n plek kan je toch niet vervelend noemen…

Vivian eet, zittend op een kleedje bij het strand en genietend van het uitzicht op de zee, een banaan. We zijn zo geboeid door het uitzicht dat we niet door hebben dat we worden “beslopen” door een kangaroe die het op Vivians banaan heeft voorzien. Kijk je even om, zit er op 20 centimeter afstand een kangaroe…ondanks dat ze niet heel groot zijn, is dat toch wel even schrikken. Dan zie je pas goed hoe scherp de nagels aan hun poten zijn… Dianne redt Vivian en de banaan en Yvonne maakt een mooie foto van de reddingsactie 🙂

Een leguaan/hagedis/varaan (?) van bijna 2 meter maakt ook indruk, zeker omdat hij, als Dianne volgens het beest iets te dicht bij komt, razendsnel in een soort aanvalshouding springt, ok,ok, we zijn al weg. We zien hem ook nog in een boom klimmen. We hadden gezien zijn grootte, niet verwacht dat hij dat zou kunnen. Een vogel is er niet blij mee dat de leguaan omhoog klimt en valt hem 2x vanuit een duikvlucht aan. Op de een of andere manier is de leguaan hiervan onder de indruk en hij laat zich weer naar de grond zakken. Hij scharrelt bijna de hele dag op het terrein rondom de camper rond en we houden hem goed in de gaten.

Na het slaapje van Vivian gaan we nog een stukje wandelen. Ook nu zitten er veel kangaroes op het strand en er worden weer de nodige foto’s van gemaakt. We zien een aantal kangaroes die een kleintje in de buidel hebben. Zo schattig! De kleine steekt af en toe zijn koppie uit de buidel, eet half op zijn kop hangend wat gras, en verdwijnt dan weer in de buidel.

Vanavond is er geen regen, dus wordt het kampvuur weer aangestoken en genieten we de rest van de avond van de warmte en gezelligheid van het vuur.

Vanochtend staat whale watching op het programma. Maar eerst wilt Vivian nog even spelen in de geweldige speeltuin waar we pal naast staan.

We rijden met de camper naar het centrum van Huskisson en parkeren dan dwars over vier parkeerplaatsen. Netjes in een parkeervak zou betekenen dat ie een end uitsteekt. Nu hopen dat meneer agent hier geen problemen mee heeft, wij verwachten van niet.

We melden ons bij de whale watch tour operator (een wwto of zo). We hadden van de campingeigenaar een voucher voor 20% korting gekregen dus die wilden we verzilveren. Bovendien hadden we gemerkt bij het boeken gisteravond, dat ze voor Vivian het kind tarief hadden doorgerekend, terwijl wij, naast de nieuwe, ook een oudere leaflet hadden, waarin nog stond dat kinderen tot 4 jaar gratis waren. Eens kijken of we daar iets mee kunnen. En jawel hoor, ook al is de leaflet ‘ancient’ zoals de medewerkster het zelf zegt, we krijgen het toch voor elkaar om Vivian gratis aan boord te krijgen. Scheelt weer AUD 25.

We moeten ons over 20 minuten melden bij de boot en gaan alvast die richting op om Vivian even in de naastgelegen speeltuin te laten spelen. Overal waar je komt, vind je wel een speeltuin. Erg handig als je met een kind reist. Dan gaan we aan boord. Er staat een erg harde wind, dus de boot een erg rustige tocht is het niet. Aan het begin van de tocht, als we op weg zijn naar de plaats waar we walvissen hopen te spotten, zit Yvonne achterin de boot en Robert, Dianne en Vivian, ee voorin. Achterin omdat het wat minder hobbelt (maar waar je wel nat wordt blijkt later), voorin omdat het beschut uit de wind zit. Vivian vermaakt zich prima en zegt dat ze het vindt lijken op een achtbaan. Kijk, dat is de attitude.

Op plaats bestemming (in de buurt van een collega whale watch boot) gaat de motor stil en is het opletten geblazen. Waar we de eerste staarten en waterfonteinen nog op behoorlijke afstand te zien krijgen, worden we later vereerd met enorme hoge sprongen vlak bij de boot. Er worden ongeveer 6 walvissen geteld (niet gegroepeerd overigens). Het zijn moeders met kids. Foto’s maken blijkt een lastige klus aangezien de boot op een achtbaankarretje lijkt en de walvissen ook niet rustig in de lucht blijven hangen tot de foto genomen is. Toch hebben we behoorlijk wat mooie foto’s kunnen maken!

Vivian had het inmiddels koud en was het schommelen op de hoge golven wel een beetje beu. De terugrit naar de kade was soepeler, met de wind mee en dus ook met de golven mee, maar Vivian vond het al niet grappig meer helaas. Maar lekker in de armen van mama met een jas over zich heen, vond ze het wel prima en viel ze zelfs in slaap, waardoor Dianne met Vivian op d’r arm van boord moest gaan. Zonder loopplank, maar aan haar ellebogen ondersteund een sprong (grote stap) maken naar de kade. We zijn naar de camper gelopen en hebben Vivian daar verschoond. Hierdoor werd ze weer wakker en dus zijn we, nadat Dianne nog even een nieuwe zonnebril had gekocht, gaan lunchen.

Bij de lunchzaak, “Food Supply” geheten, bestelden we lunchgerechten die meer de naam hoofdgerecht mogen dragen. Robert had een enorme burger met gegrilde aubergine, paprika en rode bieten. Samen met het bijbehorende broodje gesmolten kaas was het wel aan de maat. Dianne had een club sandwich die ook behoorlijk aan de maat was. Yvonne haalde bij de buren kibbeling met patat voor haar en Vivian. Dat was eveneens een behoorlijke hap. Maar alles smaakte heerlijk. Vivian gooide nog even een fruitshake om waardoor Dianne en Vivian helemaal smerig werden. Gelukkig had Dianne haar witte broek dit keer niet aan!

Vervolgens zijn we op pad gegaan naar Pebbly Beach.

Daar zouden namelijk kangaroes op het strand leven en dat wilden we natuurlijk wel zien! Vivian viel tijdens de rit in slaap, maar voor niet veel meer dan 25 minuten helaas. Toen ze wakker werd, was niets goed en was het drama. We moesten toch tanken, dus dan maar een tankstation zoeken. We vinden in Ulladula een Coles express tankstation waar we met een eerder verkregen kassabon 8 cent per liter korting krijgen Het inleveren van coupons voor korting op brandstof is hier heel gebruikelijk. Na de stop neemt Dianne de plaats van Yvonne achterin naast Vivian over en de rust is wedergekeerd.

Verder op de snelweg valt het ons op hoe vaak we rustplaatsen zien waar borden staan met hierop: “Rest, Revive, Survive” om de automobilisten aan te sporen maar vooral rust in te bouwen tijdens hun reis.

Rijdende langs een kronkelweg bergafwaarts door eindeloze bossen komen we bij het kampeerterrein aan Pebbly beach in het Murramarang National Park. Voor een t-splitsing gaat Robert even stilstaan om de receptie te zoeken en het valt ons op dat midden op de weg een kangaroe staat. Yes, de eerste is gespot. Eerst fotootjes maken en dan gaat Yvonne op zoek naar de campingbeheerder. We krijgen te horen dat het erg rustig is en dat we mogen staan waar we willen. De campingbeheerder rijdt rond en vindt ons vanzelf wel om het betalen van de plaats te regelen. De camperplaatsen zijn niets meer dan dat, camperplaatsen. Dat terwijl bij alle overige kampeerplaatsen bankjes en barbecues geplaatst zijn. Hier zetten we dan ook uiteindelijk de camper neer, want het idee van een kampvuurtje spreekt ons wel aan. De campingbeheerder komt al snel achter ons aan om ons de eerste nacht te laten betalen. Voor de tweede nacht hoeven we nog niet te betalen, dat komt morgen wel als we dan besluiten nog een nacht te blijven.

Deze hele camping heeft overigens geen stroomaansluitingen en geen leidingwater. In plaats daarvan is er een watertank dat hemelwater opvangt om zo voor stromend water te zorgen om een koude douche mee te nemen, je handen te wassen of de wc door te spoelen.

We zitten nog niet lang op onze plaats, of onze camper wordt even onderzocht door een aantal felgekleurde rainbowlorikeets. Erg mooi om ze zo in het wild te zien. Er zijn hier ook een heleboel andere vogels te zien, waaronder een soort  van kraai met paarse ogen. @Danielle: je cadeautje komt trouwens goed van pas bij het bekijken van al het wildlife hier.

Dan gaan we nog even aan het strand kijken. Er waait een hele harde wind en er is geen kangaroe te zien, maar wat een prachtige omgeving is dit! Blauwe zee, mooie kliffen verderop, groene heuvels die langzaam overgaan in een zandstrand, gewoon even zitten en kijken.




We zien een heleboel blauwe objecten die aangespoeld zijn. Ze houden het midden tussen kwallen en stukjes kunststof. Uit voorzorg er maar niet aankomen. Later blijkt het om de giftige Blue Bottled Jellyfish te gaan. Zwemmen wordt een minder aantrekkelijke optie 🙂

We genieten enorm van deze omgeving, steken een kampvuur aan en gaan lekker eten. ‘s Avonds regent het een heel klein beetje en laten we ons mooie kampvuurtje voor wat het is om nog even in de camper te relaxen.