Laatste dag in Melbourne

Het wordt een lange dag vandaag. Wel een beetje vreemd na zo’n lange vakantie, het idee dat we vanavond alweer weg gaan, op weg naar Nederland. We hebben een late check-out geregeld van 12:00 dus we doen het rustig aan in het appartement. We hebben pas om 19:00 de shuttlebus naar het vliegveld, dus we moeten nog wat uren buiten besteden. Nou hoeft dat geen probleem te zijn; Peta heeft voldoende ideeen aan de hand gedaan.

De bagage kunnen we achter de receptie bewaren en zo gaan we op pad. Onze eerste stop is de National Gallery van Victoria. Gisteren was dit museum dicht, maar nu kunnen we wel naar binnen. Vivian vermaakt zich enige tijd in de kidssection waar ze hierogliefen kan tekenen, piraat speelt en oude schatten ontdekt via de verrekijker. We ontdekken nog enkele andere afdelingen en wandelen vervolgens door naar het park en de shrine of remembrance. Dit gebouw is neergezet om alle gevallen soldaten uit de staat Victoria in de Eerste Wereldoorlog te herdenken, maar inmiddels is het een herdenkingsplek voor alle Australische soldaten.

— FOTO shrine —

Bovenop het gebouw is een geweldig 360 graden uitzicht van de stad te zien.

— FOTO’S vanaf shrine —

Als we voldoende gezien hebben gaat de tijd wel al hard en willen we naar de grote speeltuin die Peta ons heeft aangewezen. We lopen door het park, het weer is heerlijk zonnig, dus we kleuren misschien nog wel een beetje bij. Vivian is na een lange ochtend wel wat moe geworden en ze gaat heerlijk in de buggy slapen. Door het park lopen we langs verschillende mensen die hun talenten aan het oefenen. Zo lopen we langs een trombonist en langs een koorddanser, erg leuk.

Jeetje, de kaartjes zijn blijkbaar niet op schaal, het blijkt namelijk best even wandelen. Op zich wel goed, want Vivian slaapt net en als de wandeling langer duurt . . . slaapt Vivian ook wat langer. Hopelijk.

Bij de speeltuin slaapt Vivian nog steeds, dus we lopen maar even verder naar Federation Square. Daar willen we nog wat foto’s maken van het Flinders Street Station en van de oude tram die gratis een rondje door de stad maakt. Daar willen we later op de dag nog wel een rondje mee.

We gaan op zoek naar een Italiaan, want Vivian geeft aan zin te hebben in pasta. We zoeken met Google local en vinden er een paar. Als we van de een naar de ander lopen merken we dat we in een enorm dure wijk zijn, een soort PC Hooftstraat van Melbourne, met allemaal winkels van D&G, Paco Rabanne, Louis Vuiton en bijpassende merken. De italiaanse restaurants die we op internet hebben gevonden blijken allemaal ook bij dat prijsbeeld te passen. AUD 30 voor een portie pasta voor Vivian lijkt ons toch echt wat teveel.

We wandelen nog wat rond en zien een kleine pizzatent op een hoek waar we dan maar gaan eten. Niet zo gezellig als gehoopt, maar in ieder geval niet al te duur. We bestellen allebei een grote pizza, met het idee dat we wel trek hebben en voor Vivian een pasta. Als er uitgeserveerd wordt blijkt dat ze een van de twee pizza’s niet bij de bestelling had opgenomen. Dan zien we het formaat van de pizza en zijn er niet eens rouwig om, hij is namelijk wel erg groot. De pizza smaakt prima, dus goede prijs/kwaliteit. De pasta van Vivian is oke, niet veel meer dan dat. Ze is er echter wel al snel klaar mee.

We rijden nog een stukje mee met de oude tram en lopen voordat we teruggaan naar het appartement nog even bij de sugar station binnen (kijk Peta, we hebben een adres voor de schoolkrijtjes, die je lekker vindt! En ook andere drop uit Nederland, voor als je geinteresseerd bent). Bij elke snoepsoort wordt aangegeven uit welk land het snoepje komt. We zien ook vaak “produced locally” staan. Het valt weer op hoe belangrijk men dat hier blijkbaar vindt.

— FOTO’S SUGAR STATION —

Om 19:00 precies sjouwen we onze bagage naar buiten en de shuttle bus is precies op tijd. Later komen we erachter dat we wel erg blij mogen zijn dat we net naar buiten waren gegaan; bij de volgende hotels rijdt ie zomaar zonder navraag binnen te doen weg als blijkt dat zijn klanten niet op de stoeprand blijken te staan. Geen geduld. Goed voor de klanten die op tijd zijn, wel beetje slecht voor je imago als klanten de ervaring krijgen dat de bus niet eens is geweest (misschien zit men wel binnen in de foyer te wachten?)

Als we rond 20:00 op het vliegveld zijn hebben we nog maar 4.5 uur te doden tot we vertrekken. Dus zoeken we uit of de koffers netjes op gewicht zijn bij een incheckbalie die op dat moment niet wordt gebruikt. We zijn vooraf al door Yvonne gewaarchuwd dat handbagage geen 10 maar slechts 7 kilo mag wegen dus daar kunnen we mooi op anticiperen. Alles blijkt in orde, we hebben nog veel kilo’s over, hadden we toch nog meer kunnen shoppen.

Eerst maar zien waar we wat kunnen eten. Om 20:45 blijkt alles echter al behoorlijk gesloten te zijn. Of de hele tent is dicht, of de keuken is dicht voor warme maaltijden. Zelfs voor een kop koffie moest Robert een rondje wandelen naar een open tent die ook nog eens z’n koffiemachine nog aan had staan.

A;s de balies uiteindelijk open zijn, zijn we blij dat we ‘s middags al ingecheckt hebben, we hoeven alleen nog maar de bagage te droppen en die rij is slechts 7 mensen lang, tegen de enorme rij voor de standaard check-in. Alles gaat voorspoedig en netjes op tijd vertrekken we.