Vandaag zijn we naar het dorpje Kuranda gegaan om drie tuinen te bezoeken. Allereerst gingen we de vlindertuin in waar enorm veel mooie en ook grote vlinders vliegen. Vivian vond het interessant om te zien. Af en toe een beetje spannend als een vlinder dichtbij kwam. Robert en Dianne hadden een rood shirt aan en dat bleek de vlinders toch wel aan te trekken, lijkende op een bloem (ahum?). Nouja, de kleur dan (ooohh).

Vanuit de vlindertuin, alwaar Yvonne nog een scherpe spellingcontrole op het Nederlandstalige gidsblaadje had uitgevoerd en had ingeleverd ter verbetering, gingen we naar de vogeltuin. Hier vlogen en liepen een heleboel vogels rond, waaronder papegaaien, kakatoes,  zwarte zwanen, eenden en Cassowaries. De papegaaien zijn behoorlijk brutaal en zitten zonder probleem op je schouders om aan je ritssluitingen te knagen. We zien dit gebeuren bij andere toeristen en besluiten dat we de meest brutale papegaai willen ontwijken 🙂

Na de vogeltuin hebben we heerlijk geluncht  op de Kuranda Heritage Market. Naast ons tafeltje, op het dak van een iets lagergelegen gebouwtje zagen we een stuk of 5 redelijk grote hagedissen. Het is wel grappig om te merken dat ze in eerste instantie niet opvallen, maar als je langer kijkt, zie je er steeds meer zitten.

Toen we eigenlijk wel klaar waren met de lunch sprong een grote hagedis (halve meter, inclusief staart) van het naastgelegen dak naar de grond naast het terras. Dit vond Yvonne zo niet-grappig, dat ze het wel welletjes vond. We hebben afgerekend en zijn verder gegaan :-).

In de camper hebben we Vivian voor d’r middagslaapje in bed gelegd. We zijn vervolgens elkaar afwisselend even naar de winkeltjes van Kuranda gelopen. Daar verkochten ze met name veel spulletjes die je ook in Thailand/Indonesie kan kopen, maar die daar 1/6 van de prijs kosten. We hebben er dan ook geen al te grote shopping spree van gemaakt.Toen Vivian om 15:00 nog niet uit haarzelf wakker was geworden hebben we haar wakker gemaakt, want de derde tuin, de koalatuin, was maar tot 16:00 open en daar wilden we toch echt nog heen.

Bij de Koalatuin bleek dat de tuin weliswaar om 16:00 dicht ging, maar het ‘koala cuddling’ al om 15:30. Het was al 15:28, dus we waren stipt op tijd. Door de portofoon gaf de dame van de kassa nog even door dat wij eraan kwamen als laatste klanten. Dus wij gelijk doorstappen naar de koala’s, waar we met een koala op de arm op de foto mochten. Ook Vivian staat er, nog enigszins versuft van het slaapje, in haar onderbroek en met warrig haar, op haha. MAAR: we hebben een Koala in onze armen gehad en ze zijn heerlijk zacht!

Toen dat om 15.40 voorbij was hebben we nog kangaroes gevoerd en geaaid (heeft ook weer prachtige plaatjes opgeleverd) en ook nog foto’s van een wallaby met jong genomen (ja, ik gebruik beide namen omdat ik niet zeker ben of het nou kangaroes, wallaby’s of beide zijn).

Na de kangaroes nog even bij de ‘fresh water crocodiles’ gekeken en vervolgens zijn we weer teruggekeerd naar de camper (en dat was een half uurtje koalatuin . . . ). Terug naar de camping.

Terug op het campeerterrein hebben we iets eenvoudigs gegeten en hierbij werden we vereerd met het bezoek van een loopvogel. Later die avond hadden we ook nog eens een ‘springer’ gespot (kangaroe? wallaby? nog iets anders?). Tot onze ergernis zitten er ook veel steekvliegen in dit gebied. Het is een ware missie deze vliegen te spotten en elkaar te behoeden voor een aanval.

Al met al een dierrijke dag vandaag! De skyrail trip en scenic railway trip is inmiddels geboekt, dus morgen gaan we dat doen.

We werden wakker en konden vaststellen dat de camper niet gestript is geweest, er geen braakschade te bekennen is. Ergo, we zijn met rust gelaten. Zelfs de koplampen zijn niet gestolen, waar Yvonne even aan moest denken toen ze wakker werd.

We hebben nog even wat ontbeten en zijn gelijk weer op pad gegaan.

Vandaag hebben we de camper maar eens getankt, we waren al ruim over de helft van de tank en in Australie weet je maar nooit hoe vaak je een tankstation tegenkomt. De diesel kost hier ongeveer AUD 1,60 per liter. Dat is dus een stuk goedkoper dan in Nederland, maar de camper rijdt helaas niet zo zuinig als onze auto thuis… Dianne heeft het eerste stuk gereden, maar na het tanken mocht ik het weer overnemen. Het was blijkbaar nog maar een paar minuutjes rijden tot de eerste waterval. Het parkeren bij de watervallen is via smalle straatjes en kleine parkeerplaatjes om te keren, dus ik begreep waarom Dianne weer wilde ruilen. De watervallen waren mooi en er waren verder nauwelijks toeristen.

Twee van de drie watervallen (Millaa Millaa Falls en Zillie Falls) waren prima te bereiken, maar voor de derde moesten we een heel stuk voor omrijden, omdat de brug, waar we overheen zouden moeten om daar te komen, afgezet was voor werkzaamheden. Een paar andere bezoekers besloten met hun auto’s toch over de brug te rijden, maar met een camper durfde ik het toch niet helemaal aan. We hebben het hierbij gelaten.

Na het bezoek aan de watervallen zijn we doorgereden naar een plattypus park. Deze bleek echter dicht te zijn op vrijdag. Heel jammer, omdat je daar de mogelijkheid gehad zou hebben om de plattypus (vogelbekdier) te zien en te voeren.

We reden daarom maar door naar het dichbijgelegen plaatsje (Malanda) om bij een speelplaats te pauzeren. Vivian kan daar lekker klimmen en glijden terwijl wij de lunch gaan voorbereiden. Bij de speelplaats waren openbare toiletten en picknicktafels, dus we hoefden niet alle spullen uit de camper te halen. Twee vrouwen die we hier tegenkwamen, verbaasden zich er over dat wij als toeristen in Malanda terecht waren gekomen. Dat is net zoiets als dat er iemand zijn camper neerzet bij ons in de straat, wat moet je daar nou als toerist? Na de lunch ging Vivian nog even spelen om vervolgens in het autostoeltje in slaap te vallen terwijl we verder gingen.

Onderweg kwamen we nog langs Mareeba, een kleine plaats met vliegveldje. Rond dat gebied, zo bleek later, leven heel veel kangaroes. We zagen er een langs de weg liggen, aangereden helaas.

Toen we vlakbij Kuranda waren werd Vivian weer wakker en had ze niet zo’n zin meer om in het stoeltje te zitten. Na ongeveer 10 minuutjes waren we op de camping, dus erg lang hoefde het niet meer te duren. We gingen inchecken bij Kuranda Rainforest Accommodation. Bij het uitpakken is Dianne al snel met Vivian naar het zwembad gegaan terwijl Robert en Yvonne naar het centrumpje gingen om wat boodschapjes te halen. We merkten dat de prijzen in de supermarkt blijkbaar nog hoger konden haha.

Toen we terug naar de camping gingen liepen een stuk of 10 jongeren langs de weg waarvan Yvonne al had opgemerkt dat zij backpackers waren. We stopten om te horen waar ze heen moesten. Ze moesten naar dezelfde camping als waar wij stonden, en zo gingen de 10 backpackers met ons mee. Ze bleken van verschillende nationaliteiten te zijn en het weekend hier te zijn voor vrijwilligerswerk. Ze zullen wel blij geweest zijn dat een camper ze oppikte, want 10 man, met bepakking, past niet zo makkelijk in een auto en ze moesten toch nog ongeveer anderhalve kilometer berg opwaarts naar de camping.

Op de camping gingen we weer gebruik maken van de plaatselijke barbecue. Dat blijkt totaal iets anders te zijn dan we in Nederland zijn gewend. Hier gaat een muntje in het apparaat en deze verhit vervolgens een vaste tijd een bakplaat. Op die bakplaat kan je dan je vlees bereiden. Toen alles gaar was moest de plaat uiteraard weer schoongemaakt worden voor de volgende gebruiker (de bbq stond in de gemeenschappelijke keuken). Gevolg: je vlees is eigenlijk alweer half koud voordat je eenmaal gaat eten. Maar de kipspiesjes smaakten weer heerljk.

Vandaag zijn we vertrokken uit Port Douglas om vervolgens, met nog een stop bij de Mossman Gorge, naar de Atherton Tablelands te gaan.

Vivian begint de gewoonte op te bouwen om ‘s ochtends behoorlijk tegendraads te zijn. Dan is niets goed en alles moet anders, als ze haar zin niet krijgt, dan kan ze uit nijd gaan slaan of trappen. Het zal wel weer een fase zijn (misschien ontbreekt de structuur van thuis en kan ze daar minder goed tegen), maar maakt het er even niet leuker op. Verder is ze op de dag wisselend heel gezellig (uit volle borst haar versies van liedjes zingen) of wederom even tegendraads. We kunnen ons wel voorstellen dat het ook niet leuk is om in een warme camper te moeten zitten, in een kinderstoel, zonder naar buiten te kunnen kijken terwijl de camper hobbelt en bobbelt. We gaan in ieder geval kijken of we haar iets hoger kunnen laten zitten, zodat ze wat meer uitzicht heeft.

Vanuit Port Douglas was het ongeveer een kwartiertje rijden naar het Mossman Gorge visitors Centre. Hier gingen we met de shuttlebus naar de Gorge, van waar we over een soort boardwalk (daar zijn ze hier gek op) door de jungle konden wandelen, op weg naar een grote hangbrug en een aantal uitkijkpunten over het watertje dat daar stroomt. Bij het eerste watertje spotte Dianne al gelijk een slang in het water.

Vervolgens hebben we de hangbrug gevonden.

Verder zijn we nog even verderop wezen pootje baden, waar anderen aan het zwemmen waren. Erg leuk maar ook koud, zo’n natuurlijk zwembad.

Rond lunchtijd hebben we de camper in het stadje Mossman langs de weg geparkeerd, vlak bij een hardware store, in de hoop dat we daar voor de AUD 100 budget stoelen en een tafel konden kopen. Dit bleek nogal krap te zijn, we zijn zelfs een paar AUD er overheen gegaan. Het is tijd voor Vivian om te gaan slapen, dus hadden wij tijd om de nieuwe aankopen uit te proberen en even te relaxen. Yvonne heeft ook nog het hoofdkantoor van Apollo gebeld om even ons ongenoegen te uiten over de gang van zaken rondom de huur van de camper. De vriendelijke man van de customers service die ze uiteindelijk aan de lijn kreeg, leek het niet meer dan logisch dat we een dag camperhuur gecompenseerd zouden krijgen. Zoals het een echte Nederlander betaamt, heeft Yvonne aangegeven dat dat inderdaad wel het minste was, wat Apollo kon doen, maar dat dat slechts compenseerde wat we ook echt gemist hadden. Dat maakt natuurlijk niet de geleden schade m.b.t. het missen van een vakantiedag goed…. De man zou deze opmerking noteren in “het systeem” en aangeven dat de manager van de vestiging in Cairns hier iets mee moet doen. Als we de camper weer in gaan leveren, dan moeten we met de manager hierover in gesprek gaan. We zullen zien wat hij verzonnen heeft…

Na het slaapje van Vivian hebben we alles weer ingepakt, vastgezet, uitgezet, ingeklapt (we hebben een checklist van wat er moet gebeuren voordat de camper weer kan rijden; van overduidelijke zaken als “zorg dat de luifel ingeklapt is voordat je gaat rijden” tot zaken die je, zoals we al hebben gemerkt, wat makkelijker vergeet “klap het trapje bij de zijdeur in voordat je gaat rijden”). Het is nu al 15.30 en we besluiten nog een uurtje te rijden richting het gebied met een aantal mooie watervallen die we morgen willen bekijken en dan op zoek te gaan naar een camping. Het gebied waar we doorheen rijden heet de Atherton Tablelands en bestaat uit grasland afgewisseld met  jungle. Best een gekke combi. De weg kronkelt hier soms via veel bochten een bergje op, en dan opeens rijden we weer op een recht stuk snelweg langs het gras. Snelweg is hier overigens een relatief begrip. Het betreft wegen die dwars door stadjes gaan en waar veel rotondes in zitten. Er zijn stukken bij waar je in Nederland vast niet harder dan 60 had mogen rijden, maar waar hier de maximumsnelheid 100 is. We hebben overigens al gemerkt dat we met de camper beter iets langzamer door de bochten kunnen gaan, want anders lijkt het achter in de camper net een achtbaan.

Uiteindelijk kwamen we op een caravan park in Mareeba terecht dat echt een ‘trailer trash’ uitstraling had. De receptie bestond uit een donkere woonkamer waar de zoon van de familie op de bank tv zat te kijken en toen hij ons zag riep hij z’n moeder. Die kwam, na vijf keer roepen, om de hoek, moest nog even d’r buste goed hangen en vertelde ons dat we uiteraard konden tukken voor AUD 25. En als we geen bonnetje hoefden, zelfs AUD 20. Hilarisch. De faciliteiten waren verder oke, dus we hebben lekker kunnen douchen, afwassen en slapen. Meer was er ook niet nodig voor 1 nachtje.

Het is Robert, na nog een aantal keer bellen met de customers service, gelukt om het internet aan de praat te krijgen, dus zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben, kunnen we vanaf nu verhaaltjes posten.

Vandaag heeft Yvonne  op Vivian gepast en hebben Dianne en Robert gedoken. Dit keer vertrokken we vanaf Port Douglas op de Silversonic, een Catamaran waar we met 90 man aan boord waren. De boottocht duurde anderhalf uur. Een half uur voor de eerste duik nam Robert de medicatie in. Nu was het afwachten of het wat zou doen. De boottocht was over een zeer rustige zee, het leek alsof we gewoon in een bus zaten, op een weg zonder (grote) hobbels.

Toen we ons klaarmaakten voor onze eerste duik werd ons verteld dat we zouden duiken rond een kegelvormige koraalformatie (pinnacle), Barracuda Pommie genaamd. We begonnen op 20 meter diepte om langzaam weer naar de oppervlakte te gaan. Hierbij hebben we veel mooie vissen gezien, barracuda’s, zeekomkommers, lionfish, een murene en papegaaivissen. De medicijnen werkten, Robert had geen moeite met klaren, of althans, veel minder dan anders. Een andere groep duikers heeft ook nog een zeeschildpad gezien, maar die hebben wij helaas gemist.

Terug aan boord hadden we even tijd om te relaxen, maar al snel moesten we ons weer klaar maken voor de volgende duik. Ook dit keer doken we rond een pinnacle, Nursery Pommie genaamd. Gelijk toen we tot 18 meter gedaald waren, zagen we verschillende white tip reefsharks. Kijk, dit wilden we graag zien! Er zwom ook een grote school Barracuda’s rond. Daarnaast maakten een Giant Clam, een kleine murene, wederom mooi koraal en veel scholen kleine gekleurde visjes deze duik erg de moeite waard.

Na een duik van (wederom) ongeveer 45 minuten kwamen we terug aan boord, waar we nog 10 minuten hadden om bij het lunchbuffet een bordje eten te halen. Snel halen dus, want duiken maakt erg hongerig. De boot vertrok na de lunch naar de derde en laatste stek, Helms Deep genaamd. Dit keer was het echter iets anders, we zouden van de nog varende boot springen. Je weet wel, zo’n vlieguigje vol parachutisten, die dan op het signaal een voor een snel achter elkaar uit het vliegtuig springen..? Nou dat deden wij dan dus met het in het water springen (met een duikuitrusting ipv parachute, voor de duidelijkheid). Vervolgens zouden we een driftduik maken waarbij we met de stroming mee langs mooi koraal zouden drijven. In deze laatste duik hebben we grote Grey Whaler sharks gezien, een Bumphead Parrotfish van wel ruim 1 meter, Buffalo parrotfish en wederom veel andere soorten vissen. Het is echt fantastisch om rustig met de stroom mee langs al het moois te drijven.

Eenmaal terug aan boord werd de uitrusting door het personeel vlot opgeborgen en konden wij rustig nog wat drinken, onze logboeken invullen en genieten van het mooie weer. Een paar dolfijnen zwommen nog even rond de boot op de terugreis, maar waren helaas waren ze al snel weer verdwenen. Toch leuk om ze gezien te hebben!

In Port Douglas heeft Robert nog een prepaid simkaart gekocht, zodat we kunnen internetten. Het activeren en opwaarderen van de kaart was echter een heel gedoe met als resultaat dat we twee dagen later nog geen internet hebben (ha, weten jullie gelijk dat dit verhaaltje niet op de dag zelf is geschreven 🙂  )

Terug op de camping konden we Yvonne en Vivian in eerste instantie niet vinden, maar een blik op het zwembad maakte duidelijk dat zij lekker in het water aan het spelen waren. Vivian vond het water echter erg koud, dus zij trok iedere keer een beetje gek gezicht als ze iets verder dan haar buik in het water kwam, erg grappig om te zien. We begrepen van Yvonne dat Vivian in de ochtend nergens zin in had gehad en nogal tegendraads was geweest, maar dat ze rond 10.30 een beter humeur kreeg en ze daarna een leuke dag hebben gehad (gefietst (hadden we al gezegd dat we van vriendelijke medecampingbewoners een fietsje hadden gekregen voor Vivian? Mensen zijn hier over het algemeen erg aardig!), speeltuin, gewinkeld, geslapen en zwembad). Yvonne was moe van het oppassen, Dianne en Robert van het duiken en Vivian van de afgelopen week vakantie, dus we hebben het (wederom) niet al te laat gemaakt.

Ook Vivian is nu helemaal aangepast aan het tijdverschil. Ze heeft lekker de hele nacht doorgeslapen, waardoor wij ook goed uitgerust zijn.

We zijn vandaag naar Daintree National park geweest, een gebied met tropisch regenwoud net ten noorden van Port Douglas. We hebben daar de alexandra lookout point bezocht dat een mooi uitzicht geeft over de baai waar Port Douglas ligt, over de monding van de Daintree River in de zee en over de jungle.

Daarna zijn we doorgereden naar het Daintree Discovery Centre. Aangezien een simpele sandwich met kaas daar AUD 7,50 kost, hebben we besloten om bij de camper te picknicken. Wat is het toch handig om alles bij de hand te hebben!
In het Discovery Centre is een boardwalk door de jungle aangelegd. Het leuke is dat dit pad niet over de bodem loopt, maar ergens op een meter of 5 boven de grond zweeft, waardoor je de jungle op een hele andere manier kan bekijken.

Ook is er een toren van 23 meter hoog gemaakt die bestaat uit drie tussenverdiepingen. Op elke verdieping zijn teksten te lezen en met de audiogids fragmenten met uitleg te horen die te maken hebben met die verdieping en dus hoogte in de jungle. Zo ging de bovenste verdieping over de toplaag van de jungle, waar de meeste kleuren te verwachten zijn doordat hier de meeste zonlicht komt.

Weer beneden gekomen gaan we nog even bij de reptielen (in gevangenschap) kijken. Vivian is tijdens deze hele rit oppervrolijk, spelend met de audiogids alsof het een telefoon is, maar ook uit volle borst kinderliedjes zingend. Bij het bereiken van de uitgang kregen we nog de opmerking van een medewerker hoe een gelukkig meisje zij wel niet is: “Isn’t she a happy little something.’ Haar liedjes waren blijkbaar goed te horen bij het informatiecentrum, iedereen heeft mee mogen genieten.

Later die middag hebben we een Crocodile tour gedaan over de rivier op zoek naar krokodillen.

We hebben een ijsvogel, een slang, drie kikkers (waarvan een op de boot zelf) en twee in het water rustende krokodillen gezien (dus: 4 ogen en 4 neusgaten zo ongeveer).

Niet echt veel gezien dus. Dat kwam volgens de gids doordat het hoog water was. Als we om 11:00 ‘s ochtends waren gekomen, dan was het laagwater geweest, en hadden we een grote kans gehad om de krokodillen op de stukken zand langs de rivier te zien. Nu waren de krokodillen die we hebben gezien helaas bijna helemaal verstopt onder water. De gids vertelde dat een volwassen krokodil wel 2 tot 3 uur onder water kan blijven. Als ze de boot horen en onder water duiken, heeft het dus geen zin om te wachten. Een jongere krokodil kan niet zo lag onder blijven, dus de kans dat je die tegen komt is veel groter. We mochten overigens wel de dag erna terug komen voor een tweede poging, maar we wisten eigenlijk al dat dat niet ging gebeuren, omdat duiken op het programma stond.

Vandaag is Vivian volgens ons overigens begonnen aan haar ‘waarom’ fase. Het begint op te vallen hoe vaak ze ‘waarom?’ vraagt (is echt niet te missen hoor, dat is namelijk na elke zin die je zegt). En nog op een erg schattige toon ook nog. We zijn benieuwd hoe lang het voor ons nog ‘leuk’ te noemen is, haha. Voorlopig is ze in ieder geval tevreden zolang je maar een paar keer antwoord geeft en dan uiteindelijk zegt “daarom” of “tja, dat weet mama/papa ook niet”.

Toen we terug op de camping waren, gingen Dianne en Robert nog even naar het centrum van Port Douglas om nog wat boodschappen te doen. In het dorpje liepen we even de plaatselijke apotheek binnen om te vragen naar het middel Actifed dat Robert eerder is geadviseerd door de divemaster bij de eerste duikdag. De medewerkster van de apotheek kon ons prima helpen aan ‘sinus congestant relief tablets,’ iets dat volgens haar erg populair is onder duikers. Robert heeft gelijk veel meer zin om te gaan duiken morgen dan eerder op vandaag.

Toen we vervolgens naar de supermarkt wandelden kwam een smsje binnen van Yvonne dat Vivian helemaal overstuur wakker was geworden en of (een van) ons gelijk terug kon komen. Dat heeft Robert gedaan en toen hij in de camper aankwam was ze net tot rust gekomen onder het genot van een filmpje op de iPad. Dianne en Robert waren namelijk weggegaan toen Vivian nog in slaap was en ze zal ‘in paniek’ wakker zijn geworden omdat we er niet waren. Omdat de rust al weer was weder gekeerd zijn we lekker gaan eten (pannenkoeken). Helaas is de camper niet uitgerust met een goede koekenpan met anti-aanbaklaag. De normale pannenkoeken waren eigenlijk nog best goed gelukt, maar zodra we aan de bacon/kaas pannenkoek begonnen, ging het niet helemaal goed. Wat uiteindelijk op het bord lag, was best goed te eten, maar mag denk ik de naam pannenkoek niet meer krijgen…. 

We gaan niet al te laat slapen, want morgen gaan we weer duiken!

Zo, deze dag is er een om snel te vergeten als het gaat om hoe soepel het ging om een camper te huren. Om 09:00 zouden we de camper ophalen maar deze was er nog niet omdat degene voor ons schade had gereden. We moesten dus wachten op een andere en die zou wel eens aan het einde van de dag kunnen komen. We moesten maar even wachten op de bank tot ze meer wisten.

Na aandringen tot alternatieve oplossingen werd snel duidelijk wat hun favoriete reactie is op ‘vervelende’ klanten: “Sorry mate, I’m not the manager, call head office.”  Achteraf bleek de schade mee te vallen (dak beschadigd) in de zin dat de schade niet zorgde voor lekkage. Dit hebben ze provisorisch dichtgemaakt zodat we de camper mee konden krijgen. Wel zat er nog een barst in de voorruit. Of we nog even bij de schadeherstel langs zouden willen rijden als we dat gerepareerd zouden willen zien. En uiteraard was ik ook nog vergeten mijn rijbewijs mee te nemen, dus het eerste stuk moest Dianne rijden om mijn rijbewijs op te halen. Dat vond ze wel spannend hoor… Links rijden, maandag ochtend, dus drukte…

Uiteindelijk waren we rond 14:30 op weg naar Port Douglas. Een prachtige rit langs de kust met mooie uitzichten op de zee aan de ene kant en aan de andere kant de jungle van tropisch Queensland. De rit was warm. De airco doet het alleen bij de chauffeur en passagier. Vivian en Yvonne zaten achter ons in de camper, daar was geen airco en de ramen waren dicht, dus het was daar erg warm.

Omdat we een slechte nacht achter de rug hadden met Vivian (nog niet aan tijdverschil gewend) was Vivian in no time vertrokken toen wij allen met de camper vertrokken.

Na ongeveer een uur rijden waren we al bij Port Douglas (Australie is ZO klein 🙂 ). Onderweg hadden we een stukje wegwerkzaamheden waarbij we naar de andere kant van de weghelft moesten voor ongeveer 800 meter. Er stonden wegwerkers met bordjes om de richting te veranderen welke auto’s mochten rijden. Toen we aan de andere kant kwamen was ik wel weer even in de war: “Wat doen die auto’s op onze weghelft!”.. maar ze stonden gewoon op hun (linker) weghelft.. Het links rijden zat dus nog niet helemaal in mijn systeem.

Onderweg kwamen we erachter dat de verhuurmaatschappij de tafel en campingstoelen (waar we wel voor betaald hadden!) niet in de camper had gelegd. Erg balen. We hebben gebeld met de verhuurder en daar werd gezegd dat we dan zelf maar op pad moesten om ze te kopen.

Eenmaal in Port Douglas gingen we bij Tropic Breeze camping park kijken voor plaats en dat was geen probleem. De eigenaren hielpen door reserve tafels en stoelen te leveren. Bovendien hielpen ze ons met het (voor het eerst) uitdraaien van het zonnescherm, want dat is ook nog een klus.

Toen we vervolgens naar de supermarkt waren geweest voor het avondeten was het een drukte van jewelste in een boom van de parkieten die daar enorm druk aan het vliegen en kwetteren waren. Later op de avond zagen we boven de camper heel veel grote vleermuizen rondvliegen.

‘s Avonds was het al met al zo laat geworden dat Vivian, tijdens het douchen, op de arm in slaap was gevallen. Al slapend moest ze afgedroogd, aangekleed en in bed gestopt worden.

Voor ons was dit ook weer het einde van een lange, vermoeiende dag dus wij lagen ook vroeg te slapen.

Yvonne en ik mochten om 7:40 aantreden in de haven, wel vroeg. Normaal zou Vivian dan al wakker zijn, maar ze had vast nog wel last van d’r jetlag, want ze lag nog lekker te slapen. Ze was die nacht behoorlijk aan het spoken geweest, de kinderliedjes galmden door het apartement van 01.00 tot 2:00 ‘s nachts 🙂

De boottocht was op redelijk ruw water. Yvonne hield het ook niet binnen, helaas. We doken in een groep van vijf duikers en het zouden drie duiken worden. De eerste duik was iets teleurstellend; het rif was niet zo mooi als elders en qua opzienbarende vissen viel het ook vreselijk tegen. Yvonne verloor bij het afdoen van haar masker, nog in het water liggend, haar snorkel. Bij de tweede duik lukte het mij niet om te klaren en heb ik de duik moeten afbreken. Hiervoor in de plaats ben ik wat gaan snorkelen.

Vervolgens wat het lunchtijd en dat was goed verzorgd met een buffet van verschillende salades en koude vleesschotels. Erg smakelijk.

Daarna werd het anker gelicht om naar onze laatste stek van die dag te gaan. Yvonne had er nog haar reisziekte pil voor ingenomen, wijs geworden van de heenweg. Echter, na tien minuutjes zeer langzaam varen waren we al op plaats bestemming. Het was dus helemaal niet nodig geweest. Bij de derde duik heb ik wel weer geprobeerd om mee te duiken. Heeel langzaam kon ik toch een stukje naar beneden komen, waardoor ik uiteindelijk op zo’n 9 meter diepte de rest van de groep kon volgen.

We vonden het een enigzins teleurstellende ervaring. We hadden veel verwacht van duiken in het Great Barrier Reef, maar deze duiken komen niet in onze top 10 terug.

Eenmaal teruggekomen hoorden we van Dianne dat ze met Vivian heerlijk naar het zwembad was geweest en dat Vivian een geweldige dag had gehad.

We hebben de dag afgesloten in een Indiaas restaurant. Vivian heeft heerlijk getekend, gezongen en rondgekeken, maar de Tandoori kip interesseerde haar helaas wat minder. Binnenkort maar weer eens pasta met rode saus en groente maken, zodat ze haar portie vitaminen ook binnen krijgt (of telt een mango-ijsje ook mee?).

Na het eten ging Yvonne met Vivian terug naar het appartement, het was de hoogste tijd voor Vivian. Dianne en ik gingen nog even samen wandelen langs de winkelstraatjes, waar nog best wat open was. Hier heb ik een I love Australia pet gekocht. Bij een barretje hebben we nog een glaasje rose gedronken (AUD 7 per glas!).

Aangezien we zelf ook nog een beetje moe waren zijn we niet veel later teruggegaan en we waren wel nieuwsgierig hoe het Yvonne en Vivian was vergaan. Yvonne wist te melden dat het allemaal erg gemoedelijk en gezellig ging. Ze lag inmiddels te slapen. Wel had Yvonne bij het tanden poetsen bijna Vallen en Stoten creme gebruikt als tandpasta, maar hier kwam ze nog op tijd achter om het te vervangen door gewone tandpasta.

Vandaag om 05:00 waren we dan geland in Cairns, joepie! We moesten nog wel bij de douane aangeven dat we etenswaren bij ons hadden, maar dat ging uiterst soepel, men had er geen problemen mee dat er bv. koekjes, snoepjes, satemarinade (want we gaan toch veel bbq-en) en thee in onze bagage zat, dus we konden alles meenemen. Als we dat hadden geweten, dan hadden we onze tas nog wat verder gevuld met Nederlandse lekkernijen voor Peta.

Maar we moesten nog wachten tot 12:00 om in ons appartement te kunnen inchecken. We bleven een paar uur op het vliegveld en namen aldaar een paar koffie en een paar muffins. Hier werden we al geconfronteerd met de hogere prijzen binnen Australie, maar we wijten dit aan de locatie. Later blijkt dat meer zaken (zoals boodschappen en activiteiten) erg duur zijn in Australie. Vervolgens namen we een taxi richting het appartement. Om 08:00 konden we onze bagage alvast droppen bij het appartement, waarna we de stad wat gaan ontdekken.

In het centrum van Cairns bleek een leuke lagoon te zijn aangelegd die iedereen als zwembad kan gebruiken. Daarnaast is er langs de Esplanade een grote speeltuin met waterattracties. Vivian wilde graag spelen in het water, maar moest er uiteindelijk toch niet veel van hebben; ze was blijkbaar nogal moe van de reis. Bij een klimtoestel werd muziek gemaakt en Vivian vond het erg interessant om de andere kinderen bezig te zien. Het is schoolvakantie in Australie, dus het was drukker dan anders.

Bij de Woolworth’s gaan we voor de lunch wat broodjes halen. We schrikken van de prijzen in de supermarkt. Een fles cola van 0,5 liter kost ongeveer 3 euro. 1,5 liter melk kost 2,40, voor 2 tomaten zijn we 2,50 kwijt, slik……
Om stipt 12:00 melden we ons weer in het appartementencomplex en kunnen we de sleutel krijgen. In de Woolworths was Vivian in de buggy al in slaap gevallen, dus die hoefden we alleen maar even over te leggen in haar bedje. Wij gaan eten en ons opfrissen, waarna ook wij even de ogen sluiten.

Na twee uurtjes van rust worden we wakker en maken we ook Vivian wakker om weer op pad te gaan; je moet je toch zo snel mogelijk aanpassen aan het tijdzone van Australie.

We boeken gelijk een duiktrip en een muntje wordt gegooid wie er gingen duiken. Yvonne en Robert zullen gaan duiken morgen, dus dat wordt ‘s avonds nog tas inpakken en om 06:30 opstaan. Dianne zal met Vivian de dag gaan doorbrengen.

Bij de Night Market gaan we nog wat aziatisch eten bij een food court en Dianne en Yvonne nemen nog een massage alvorens we naar het appartement terugkeren voor de nacht. We gaan er vroeg in vanavond, we zijn allemaal erg moe.

Morgen dus: DUIKEN….

Netjes op tijd waren we geland. Het eerste gedeelte van de reis zit er op en Vivian doet het voorlopig voorbeeldig. We hadden 12 uur overstap tijd en nu was de keuze: gaan we door de transferbalie en proberen we een slaapplek op het vliegveld te zoeken of gaan we door de douane, zoeken we een daghotel en proberen we nog een klein beetje van Japan te beleven? We kozen voor de optie om door de douane te gaan, al is het maar voor de stempel in het paspoort 🙂 We zijn naar het Nikko Kix Airport Hotel naast het vliegveld gegaan voor een dagverblijf van 10.00 tot 18.00. Wat via internet niet te boeken was, is aan de balie in 5 minuten geregeld. Het hotel is aan te raden, het ligt op slechts 5 minuten lopen van het vliegveld en de kamers zien er prima uit. Op de kamer hebben we even een paar uurtjes uitgerust om vervolgens met de trein naar een dichtbij gelegen winkelcentrum te gaan.

Bij een soort Japanse fastfoodketen hebben we even wat gegeten. We hebben netjes op het plaatje aangegeven wat we wilden bestellen, want het engels van de Japanners (die wij hebben ontmoet) was niet zo goed dat we we duidelijk konden maken wat we wilden. Het is altijd maar de vraag wat je uiteindelijk op je bord krijgt, maar het smaakte prima.  Dat kan niet gezegd worden van de yakitori kipspiesjes die we nog bij een supermarktje haden gekocht. De ene variant was heerlijk, maar de 2e variant, waarvan de kassajuffrouw toch echt beweeerde dat het chicken was, was niet door te bijten. Ik weet niet welk onderdeel van de kip is gebruikt, maar het was niet lekker. Bij het winkelcentrum blijkt ook een speelparadijs te zijn. Yvonne ging hier met Vivian naar toe terwijl Dianne en ik even tijd hadden om zelf te winkelen.

Vivian had Elmo in de buggy geinstalleerd, dus het zal wel een vreemd gezicht geweest zijn: twee westerse volwassenen met een kinderwagen waarin een pop zit, maar geen kind te bekennen. Vivian heeft zich heerlijk uitgeleefd in het speelparadijs. Vervolgens gingen we weer terug naar het hotel om ons klaar te maken voor nog eens 8 uur vliegen.

We waren de lucht nog niet in en Vivian sliep al. Het bezoek aan het speelparadijs heeft zijn uitwerking gelukkig. De tweede vlucht was met JetStar en het was te merken dat we naar Australie gingen, zoveel Australisch Engels hoorden we om ons heen. Bij Jetstar mag je, net als bij bijvoorbeeld EasyJet of Transavia.com al je gerechten kopen en ook de dekentjes. Blijkbaar was ons eten en dekensetje al betaald omdat we via KLM hadden gboekt. Geeft toch wel een gevoel van privilege hebben 🙂 .

Vivian sliep uiteindelijk 3,5 uur. Dat is alweer de helft van de vlucht. De tweede helft duurde des te langer, omdat ze dan toch de aandacht vroeg. En dat terwijl het dan nog maar 2:00 midden in de nacht was (Australische tijd). Maar een Ipad met filmpjes heeft voor vermaak gezorgd, en terwijl Mickey Mouse Vivian vermaakte, konden wij nog even onze ogen sluiten.

Uiteindelijk werd de landing ingezet en om 5:00 waren we in Cairns geland.

WE ZIJN IN AUSTRALIE 🙂

Het is nu 18:45 – of is het nou 01:45 – In het vliegtuig is er toch telkens weer dat dilemma, houd ik het nog even bij de Nederlandse tijd, zodat ik nog een avond te gaan heb of ga ik nu de klok al op de bestemming instellen, en dus de nacht in, .. Ik kies voor het laatste, dan kan ik lekker gaan slapen haha.

In Amersfoort zijn we weggebracht naar de trein door opa Theo. Eerste keer met de trein voor Vivian. Ze vond het dan ook reuze interessant: “Kijk nou `ns, nog een trein!”

Op Schiphol aangekomen ontmoeten we Yvonne en gaan we beginnen aan het hoofdstuk inchecken. Dat kost even wat tijd omdat we niet online konden inchecken, maar hallee, we hebben geen haast. Vivian oogst veel bekijks met haar roze olifantenkoffer, leuk om te zien. Iedereen kijkt ons na terwijl Vivian op d’r olifant aan het loopfietsen is.

Eenmaal de bagage ingecheckt gaan we wat eten en een laatste post op fb plaatsen… Om vervolgens naar het vliegtuig te gaan. Netjes op tijd vertrekt het vliegtuig van de gate. We krijgen gelukkig de mogelijkheid om gebruik te maken van andere stoelen, waardoor we extra ruimte hebben voor Vivian om te slapen. En ja hoor, we zitten op een rij waar de leuningen niet omhoog kunnen om voor Vivian een langer bedje te maken, maar gelukkig zijn de mensen een rij voor ons bereid om te ruilen. Vivian kan lekker slapen.
Daar is ze ook eigenlijk wel aan toe, aan de rode wangen en oren te zien. Na wat gedraai en dwarsliggen geeft ze zich over en valt ze voor ongeveer anderhalf uur in slaap. Op dit moment is het vliegtuig in de slaapmodus, het is donker en stil. Hopelijk kan Vivian nogmaals de slaap vatten om de nacht in te gaan.
4 uur vliegen gehad, nog maar 7 te gaan tot we in Japan zijn…